Kanadım.. Şiiri - Deniz Sarıkaya

Kanadım!
Oluk oluk döküldü yere
Şerbet.
Acı söz oldu.
Divid pelesenk
Yazar hababam yazar
Başı acı, sonu hüzzam
Kamilinden sohbete,
olmadı ömür gark.
Kötülüğün çağında,
Ete kemiğe, bürünmüyor insan.
Nobran nutuklar atar,
Kendisinde olmayana, meyli olan.
Nerden bilir ki,
Yürek yorğunluğu,
Yüze vurur ilk önce,
Sonra bağbozumunda, bir üzüm.
Ezilir, kanar, hababam kanar!
Yolu histen geçmeyen bilmez,
Farkında olmakla,
ot olmak arasında.
Salınır bu devri_devran.
Şimdi varolmaksa,
Süslü cam,
Gucci, range rover, noelde evde çam!
oysaki onlar, bardak çoktan.
Bilmez! sınamayanın
Arzusu kördür.
Bir ahtapot gibidir ihtiras,
Zihni taşra olanda kök salar.
Oturur yanına,
Gözü bir tabureye bakar.
Yazar karaçalar, susar karaçalar.
Güzel bakmayana ,güzel ırak
Iraksa güzel, hayat yaban!
Yaban elde su tutmaz katran
Bilmez cahil,
Katran kaynatmakla olmaz şeker
Ne diyeyim ki,
Cinsini siktiğim cinsine çeker!
İnsan işte bu, mahlukat - ı beşer!