Kanadı Kırıklar Şiiri - Meral Meri

Kanadı kırıklardan da kanamıştı içim,
Bir gece yarısı...
Tanyeri ağarırken,
Başucuma biriken; serçeler de ağlıyordu.
Kendimce, yalnız olmadığıma kanaat getiriyordum.
Kendimce bir ifadeydi bu.
Puslu camlara sevgiler resmedemediğimden dolayı,
Düşüncelerime aksediyordum onları.
Sarıyordum yavrularım gibi sımsıcak.
İnsanoğlu gün geliyor da acılarını da kucaklıyor,
Vatanı gibi.