Kanadı Kırık Güvercinlerdik

Mor,eflatun,beyaz yelkenliler.
Düşlerimizden gelip geçtiler.
Denizler limansız,dalgalar yaşamsızdı.
Akküpükleri avuçlamayı,boşuna bekledik.
Bahar yellerine katıp sesimizi,
sevda türküleri söyliyemedik.
Martıların çığlıklarında, hüzünlerimizi dinledik.
Alsancak ta öksüzdü günbatımları.
Dolunay Datça da bizsiz parçalandı.
Bir yerlerde yağmurlar yağdı,
minik serçenin kanatları ıslandı.
Gün ışığı kiraz dallarında asılı kaldı.
Biz alacakaranlıklarla yetindik.
Boğaz gecelerinin gel-gitlerinde.
Mavinin kızıla, sarının ışıltıya kestiği
yakamozların üzerinde,
avuçlarımız sırılsıklam,kanter içinde,
bir sahilden diğerine hiç yürümedik.
Gökyüzünün mavi olduğunu hep bilirdik.
Üstümüze kurşunileri biz serdik.
Bir beyaz buluta sere serpe uzanmayı,
gün ışığıyla kör-kütük sarhoş olmayı,
maviş bir yıldızın steplerinde,
ağırlığımızdan arınıp sevişmeyi,
öylesine istedik, öylesine istedik ki.
Ama, ne sarhoş olabildik,
ne de sevişebildik.
Çırpındık,sadece çırpındık belki.
Karaya vurmuş umarsız balıklar gibi.
Kanatları kırık güvercinlerdik.
Uçmayı bir türlü beceremedik.
Oysa, biz aşkı da iyi bilirdik.
Yelkovanlara söz geçiremedik.
Dünya yı doğudan batıya da döndüremedik.
Damar damar kazınmıştı ayrılıklar alnımıza.
Kıyıdan kıyıdan geçip gittik.
Kimbilir, belki de sevmeyi bilemedik.
Ya da, yaşamayı beceremedik.