Kanadı Kırık Bir Gülümsemeyle Gittin

Ay’a düşlerini emanet eden,
saçlarındaki papatyalar târumar olan kadın..
bir mâhzenin hararetine düşen tapınakta
içindeki öfke dönüşse de kasırgaya,
çırılçıplak,
kızgın bir magmaya dalarak

dağılır saçların sol omzuna…
sızım sızım yaran, dinmez dört mevsim
taylar koşar ağlamaklı gözlerinden
isimlendirirsin aşkı ruhunda;
bir martının süzülerek koynuna..
içinde çocukluk çığlığın,
bakarsın ufka, ne umut ne düş
sen sarhoş, deniz sarhoş
iki parmağının arasında kolyen

bakarsın iç çekerek...

katran karası düşlerle sevişir düşlerin

yorgun bir martı çığlığı kulaklarında.
çekilir deniz utancından
vücudun ney ney...
kan ter içinde âsi bir serçe misâli kapatırsın gözlerini

keman kaşın, kapanır denizin mavisine
sarar bedenini lâcivert okyanusun ateşi
karışır gözyaşların, yosunun yeşiline

deniz senle son kez kopuşunda,

kelebek kanadının çiçeğe dokunuşu gibi

rengârenk,sıcacık

ve ağlamaklı bir veda hüznü kapladı her yanı...

dudağında
kanadı kırık bir gülümsemeyle mırıldanarak
kemanın sesi kulaklarında uğuldayarak
yok oldun meleklerinle yalansız âleme

ardında binlerce görülmeyen gözyaşı bırakarak...