Kanaat Şiiri - Tuncer Akbaba

Ne doydu ne kandı şu zalim nefsin,
Aldandı dünyanın yalan mülküne,
Bir konaklık süre burda mühletin,
Faniyi yurt tutmak senin neyine.

Kulak ver rabbına surei mülkte,
Ölüm var hayat var düşün hikmet ne?
En güzel ameldir istenen kuldan,
Kulluk imtihanı her şeyden öte…

Veren rabbdir dünyalığı kullara,
Var sen şimdi bunda bir hikmet ara,
Az da olsa çok da emanet sana,
Emanetle gurur ki; gafletten öte

Dünya oyun oynaş Allah söylüyor,
İblis mal evlatla tuzak kuruyor,
Rahman kulum sabret ve şükret diyor,
Razı ol rızama gir sen cennete.

Rızıklara kefil allahtır kardeş,
Ne denizde balık ne gökte bir kuş,
Ne kaya içinde bir böcek kalmış,
Hepside kavuşur haktan nimete.

Bütün bunlar böyle sende ibret al,
Dünyada son durak teneşir ve sal,
Bir tek parça kefen kabirdeki mal,
Ders değil mi göçen bir bir ahrete.

Emanet malını sen iyi kullan,
Sahibinin vasiyetince davran,
Bir gün sorulacak bütün harcaman,
Ogün sakın girmeyesin zahmete..

Bir hırstır ki yakar yıkar insanı,
Aldanmış bir gönül mahveder canı,
Bir gözdür ki doymaz ister dünyayı,
İnsanı düşürür elbet zulmete.

Kanaat rızadır hak taksimata,
Huzurda bundadır abid kullara,
Hased ve kibir ki atar narlara,
Onulmaz yaradır taş yüreklere..

Varsa paylaş kardeş huzur bundadır,
El uzat düşmüşe rahmet bundadır,
Merhamet ve şefkat haktan kuladır,
Merhamet et sende kavuş rahmete..

Hisari kulak ver dünyanın mülkü,
Aklı olan almaz çekilmez yükü,
Bir amel biriktir ahret azıkı,
Yüzünü ak etsin ruz-i mahşerde..