Kan ve Sensizliğin Şiiri - Ünal Yüzer

Gözlerim gözlerine uzak kaldı,
Yetim bir akşamda hasretine düşeli.
Bir yanım eksik bekledim şafaksız gecelerde
Gözlerimde bir tutam kan ve sensizliğinle.
Anlamadın ki beni; görmnedin ki.
Yorgun bir zamana bıraktığın,
En asil sevdaydı yüreğimdeki.
Sahipsiz titriyordu ellerim, üşüyordum...
Büyüsüyle aşkının, ıssız bir tepede
Yapayalnız, çırılçıplak bir ağaç gibiyim.
Ne yandan eserse essin rüzgar,
Kırlıyorum, yapraklarım savruluyor,
Ve sensiz kalıyorum, üşüyorum...
Ulu bir çınar gibi yükselirken yalnızlığım,
Ben, hep seni düşlüyorum.
Yıllarca uzasktayken yüreğine,
Ankara'nın herhangi bir sokağına düşüyorum.
Ansızın silüetin karşılıyor,
Ansızın Ankara ayırıyor.
Gözlerinin kahveliğini paylaşmıyor benimle.
Bir sevda büyütmüş, gizlice;
Yeni, yepyeni bir sevda.
Aramaya kalkışsam seni,
Çıkmazlara sürüyor yollarımı.
Oysa, biz eski dosttuk Ankara'yla.
Kaderle aramıza girdin,
Yetmezmiş gibi Ankara'yla da.
Yıktın, viran ettin ve gittin.
Sevdamı bıraktığın yorgun zamanlarda,
Mutluluğunu yaşadın, benden habersiz.
Artık gurbetinde ağlıyorum, Ankara'da ağlıyor,
O'nada vefalı çıkmadın.
Ezdin geçtin sokaklarından, yüreğimden
Ne istedin bizden, neydi bu insafsızlığın
Yakışmadı sana, bu yaptıkların,
Sustun, bütün haykırışlarıma,
Sana verilebilecek en asil sevdayı
Yorgun bir zamana bıraktın.
Şimdi!
Yıllarca uzaktan Ankara'ya bakıyorum,
Ankara bana.
Gurbetin bana vurgun, ben sana;
Tutkuyla, hasretle, kan ve sensizliğinle.