Kan ve Mazot Kokuyor Bu Demokrasi

Mezopotamya
Kanın, kinin, irinin
Vahşetin ve ihanetin coğrafyası
Günler yorgun ve suskun
Bir bekleyiş sessizliği…
Zifti gecelerden bir gece
Ay ağlamaya
Yıldızlar hüzün yağmaya başladı birden
Küreselleşme, insan hakları
Ve demokrasi diye gelen
Çelik kanatlı kartallar
Yırttılar gökleri, paramparça insanlık
Çember sakallı ruh hastaları
Ölüm, zulüm ve alev kustular
Büyüleyici, cazibeli Semiramis’in
Tarihin yedi harikasından biri
Babil’in Asma Bahçeleri sergen
Ana gibi yârdı
Bombalanan, yakılan
Yağmalanan diyardı şimdi Bağdat
Bir ceylanın, sakarcanın
Yürekleri gibi sıcak topraklarında
Mazota benzin edildi
Birbirine boğazlatılan halkların kanı
Köle, mülteci, sefil ve mazlum
Çocuğu kucağında, sokak ortasında
Kurşuna dizilen babalar
Tecavüze uğrayan kadınlar…
Kusasım, tüküresim geliyor
Kahpe yürekli emperyalizmin
Fahişe beyinli işbirlikçilerin
Ve haramilerin yüzüne yüzüne
Kan ve barut kokan
Bir damla mazottur bu topraklarda
Yıkıntılar arasındaki ürperten
Öldüren acı, tiz, titrek çığlıklar
Ve kahreden çocuk ağlayışları
Kara sarı yanaklardan süzülen
Kan ve gözyaşlarıydı
İnsanlığı yıkan insan hakları
Kolun, bacağın kopup savrulması
Bedenlerin delik deşik olmasıydı
Ürkek bir bakış, bir yalvarıştı
Bu “Kirli demokrasi”
Bu savaş, gece ile gündüzün
Açarken solan tomurcukların
Bahar ile kışın
Kış bahar ayında
Çiçeğe durmuş kardelenlerin savaşı
Koygun hoyratlar çağırıyor
Kuşların kanlı kanat sesleri
Ölüm çığlıklarında “Baykuşlar”
Ana gibi Tanrısal
Bu bereketli topraklar
Bütün zamanlar “Yezid” olmuş
Her yürek bir “Kerbela”
“Şivan” eder ocaklar
Kan ve mazot kokuyor buralarda
Serin imbat rüzgârları, esen seher yelleri
Hiç gelmeyecek baharlara kalan sevdalar…

Aralık 2004 // ANTAKYA