Kan Ve Gece... Şiiri - Uğur Deniz Ülkegül

Kan damladı geceye,
Sustum ben…
Biriktirdim acıları saatlerce…

Gücüm yetseydi..Kaçacaktım…
Ne seni götürecektim yanımda,
Ne ardımda bir iz bırakacaktım…

Kim bilir?
Bir kadın sevecektim belki,
Terim, teninde soğuyacaktı..
Böyle duvarlara çarpıp dönmeyecekti sesim,
Seslensem..Duyacaktı…

Ya da kim bilir?
Kavgalarım olacaktı dişe diş,
Kelepçe vuracaklardı düşlerime,
Tutuksuz yargılanırken uykularım…
Ve sonunda,
Serbest kalacaktı bütün korkularım…

Yollara düşerdim belki,
Dilimde o canım memleket türküleri..
Bir köy kahvesinde, çay tadında bir sohbet,
Yoksulluğun iz bırakan cümleleri..
Ve gönülde aynı sabır,
Aynı tevekkül,
Aynı muhabbet…

Su kenarında derme çatma bir ev,
Yalansız dolansız bir sabah esintisi..
Ne işe geç kalmak kaygısı,
Ne atılmak korkusu…
Kapat gözlerini..
Kapat şimdi sessizce…
Kaybolsun şu İstanbul uğultusu…

Kan damladı geceye,
Sustum ben…
Gücüm yetse, konuşacaktım…

Adamı idama götürürdü bu sözler,
Ama böyle yürüyordu bu memlekette işler,
Cümleler bir bir asılacak,
Ben yaşayacaktım…

Yaşarken,
Kolaydı “yaşar” gibi görünmek..
Kolaydı yalanı görmek,
Onu anlamak,
Ona inanmak..

Kolaydı asaletini taşımak soysuzluğun,
“Görmezden gelmek….”
Alışıyordu zamanla insan..
Ya da “alıştırılıyordu” kimi zaman..
Zaten,
Kim bulmuştu ki sırrını,kusursuzluğun….

Kan damladı geceye,
Sustum ben…
Gücüm yetse,ölecektim…

Siren seslerinde kayboldu çığlığım,
Sessizliğin ortasına gömüldü..
En masum suçları çocukluğumun,
En kuytu zindanlara götürüldü..

Bir kadın öldü içimde sonra,
Bir çocuk yaralandı,
Sürgüne yollandı bir adam,
Kağıtta ismi karalandı…

Kavgaydı hayat,
Ölümdü bazen Onur,
Bazen,onursuzdu ölüm…

Bir ara, yere düştüm,
Mavi bakışlarını görmüştüm,
Gözlerim aralandı…
Konuşsan,bilecek…
Sussan, yenilecektim..

Elimi uzattım sana,
Dönüp arkanı gittin..
Bir söz vardı dudağımda yarım kalan,
Henüz hiç söylemediğim…
Seslendim ardından..Seslendim…

Duysan..
Söyleyecektim….