Kan ve Can Şiiri - İsa Yılmaz

damarlarımın içinde dolaşan kan gibiydi gözlerin
ne vakit baksam nefes alırdı yüreğim

çöle düşen yağmurlar gibi dokunur ve kaybolurdum
bir insan neden yaşar ve neden ölür, nemli gözlerinden anlardım

ateşi bağrında taşıyan yapraklar gibi kavursa da sevdan
pervasız nice rüzgara meydan okurdum

son nefesi de almak için nur cemalini bekleyen yüreğim
vakitsiz duruverir diye korkar ve ağlardım

fırtınalarla coşan denizler gibiydi özlemin
her dalgada koparılsa da ümidim, yine severdim

olur da bir başkasına tutulur diye yüreğim
ne vakit sokağa çıksam, başımı öne eğer gezerdim…

xxvıı.vııı.x