Kan Uykusu Şiiri - Habip Altıok

Anadolu yaylalarında kara trenler.
Oflaya puflaya, nere giderler?
Raylarına kırağı düşmüş,
Gıcırtılı traversler,
Ak saçlarıma sitem ederler.
Sanki vagonları çilemi taşır.
Sivas, Erzincan derken...
Daha nerelere ulaşır?
Tarlalardan savrulan dikenler,
Kimlerle kucaklaşır?
Alı al, moru mor entarilerin,
Eteğine dolaşır.
Buğday başaklarına uzanan güneş.
Dokunur yüreğime sessizce.
Uyanmak, bir diriliş hafifçe,
...ve bozkırda bir kurt uyur,
Uykusu Türkçe...

Kan uykusunda bir ses;
-Haydi kardeş...
Uyku nedir? Uyku, ölüme eş!
-Haydi kardeş...
Uyan ve yüzleş.
Kiminle?
Seninle, benimle,
Daha daha...
Elinle, dilinle,
Kendinle helâlleş!
Hani sürü, nerede eş?
Yok mu bir yol, ya da yoldaş?
...ve bozkırda bir kurt yalnızlığı,
Kaygısı Türkçe...

Değişti bak, suyun sesi,
Rüzgârın da nefesi.
Baharın müjdesi bu, besbelli.
Kuş sesleri çağırıyor,
Böcekler çağırıyor,
Tan ağarıyor...
Güneş, toprağı.
Toprak, tohumu ağırlıyor...
Yukarda bulut ağlıyor.
Şimşek bağırıyor!
Üstte eş dost, birbirini çağırıyor,
Altta tohum uyanıyor.
Ağaçta çiçek, larvada böcek,
Kim gelecek?
Gün gelecek.
Özlenen dün gelecek.
Dünya şenlenecek.
...ve bozkırda bir kurt büyüyecek,
Duygusu Türkçe...