Kan Kuyusu Şiiri - Halisane Halis

Rüzgar;
Açıyor toprağını
Ne zorlukla kuyuladığım
Kan kuyusu zulalarımın.

Beni öldür ey rüzgar.
Beni geçmişe boğma.

Şehirlerde kaldı
Büyüdükçe uzaklaştığım
Acıya ırgat olmuş
O yapayalnız uzaklığım.

Mayası ise zamandır,
Üstünü hışımla örttüğüm
Rüzgarın açtığı
Kan kurusu toprağın.

İçimde bir gitmek var hep
Gitmeklerle bitmeyen
Bilmediğim şehirlerin,
Bildiğim zifir gecelerine.

Hep İçimde bir gitmek…
Hiç var olmadığım yerlere
Oraya aitmiş gibi gitmek.

Kan kuyusu gömülere
Yeni ırgat anıları eklemek için
Büyüdükçe uzaklaştığım
Rüzgarın yırttığı geçişlerden geçip
kanla geçmişte boğulmak için .

beni geçmişe boğmak…