Kan Kokan Dünya Şiiri - Balamir Oktay

Ömür defterim kaybetti sevgi sayfalarını nefret kasırgalarında
Mürekkepsiz kaldı hikmet toprağında gönül kalemim
Yazılmaz artık birlik adına mutlu bir tek cümle
İnzivaya çekildi cismim, ölümün yolunu gözler artık çürümüş uyuşuk bedenim
Unuttu gözlerim gözyaşını, dudaklarım tebessümü, ellerim sıcağı unuttu , uzun zamandır kimsesiz diyarlarda yaşamayı unuttu kalbim, unutmadı bir tek atmayı
Hayat kadehinde kalan bir iki damla acı şarabın son lezzetini alıyor dudaklarım
Geçmişe dair mezarımı kazdığımı bilirim bir tek
Gerisi bir hiçmiş ve zamansızlık uçurumunda intihar eden düşüncelerden ibaret
Gerisi bir yalanmış üstüne çizgi çektiğim gerçekler,
Son bir dilek isterim kan kokan bu dünyadan; ölüleri değil yaşayan tüm insanları rahmetle anıp sevgiyle kucaklasınlar
Mezarlara değil kırık gönüllere çiçekler saçsınlar…