Kan kırmızısı Şiiri - Akif Tütüncü

Kan kırmızısı
Herkes, kendi ilmiğini geçirir iğneden
Kabuk bağlamadan, kanatılır sökükler.
Bellekler, yorulma tarihidir insanın
Çiçek kılığında maskelidir dikenler.

Tekil yalnızlıklar akar fidana, çoğul ormanda.

Kuşlar gözyaşlarını kanatlarında bırakır buluta
Titrek yalnızlıklar, bir köşe başında.
Yağmura basar
Yüreğimin soğuğudur donduran, bulutu.

Binlerce yılın tırmık yarasıdır yürekte ki

Aşk beyaz bir kâğıtta iki nokta arası yolculuk
3. nokta ise sen, hayatın renklerini yansıtırsın gözlerinde
Noktaları birleştiren renktir yaşam.

Hayatın düz rengi boyasız rolünü oynadık, yıllarca savrularak.

Merhaba diyende ellerindi, elveda diyende giderken
Ama en çok tırnakların acıttı, yüreğimi parçalarken.
Kışta, gökyüzü beyaz güllerini yollarmış
Susarmış yaprak damlacıkları, artık ömrün sonbaharı.

Bulutlar ayrılık türkülerini söyler yağmurlarda
Gökkuşağı tek renk artık, kan kırmızısı.