Kan Fısıldayıcısından Düşsel Notlar

I

İnişli çıkışlı acıları eskittim, mor bir iz kaldı duvarda.
Engelli koşular sonuncusu olarak kaldım hep.
Sevinçli tanıklıklarım olmadı mı hiç? Oldu elbet. Oldu da, hepsi güdük.
Bir fotoğraftan kesilmiş yüzüm, kanıyor.
Kantaşı bastırmak mı? Fayda etmiyor ki.

Gözkorkutumcudan azınlıkta kalmış yapay ses, yapılara çarpıp kentte, dönüyor kanayan yerlerime.Pıhtılaşıyor kan.

Sen, uzaktaki yakınım, kösnü dolu gözbebeklerinle, acıttın canımı.

Gece gösterisi bitti.

II

Mart’ la Eylül’ ün ortalarına denk düşen günlerde, düş kırıklığı değildi elbet yaşanan.Eğri çizgi. El atlığından çıkan postallar tam izlenimci. Benzer giysilerle, umunç körelttiler.

Kan fısıldayıcısı ‘’ Sus’’ dedi.
Sustum. Adım ne bilmiyorum artık.
Düşümdeki yüzlerden sabaha görüntü kalmamıştır.
Ayna en büyük tanığım.
Elekler de…

Sahi, siz burada mısınız?

İlginç gözlerinizde uzakların izi, uzun boynunuz ilmeksiz, evcilleşemeyen kedilerin bakışıyla
şaşkın, ürpertici, bükülgen bir saksafonu andıran vücudunuzla, uyutuma yanıt vermemişsiniz anlaşılan.

Uzatın elinizi,kutlarım.

III

*