Kan Davası Şiiri - İkram Gökhan Akcebe

Üsküdar nerede, ben nerede?
Sorup, durdum kendi kendime?
Görülecek, bir hesabım olmasa,
Bu uzak yola hiç düşer miydim?

Sabırsızdım, içimi öfke sarmıştı.
Derinden bir ses, yapma günah,
Mapushane köşesinde çürüyeceksin,
Yol yakınken gel geri dön diyordu.

Bir başka ses, kafamı attırıyor,
Çabuk yola çık, zamanın azaldı!
Atı alan, Üsküdar'ı çoktan geçti,
Yetiş arkasından, onu vur diyordu!

Bizden, beş kişiyi götürmüşlerdi,
Onlardan dörttü, eksik kalmıştı.
Yarım bırakılan tamamlanmalıydı,
Adettendi kan yerde kalmamalıydı.

Anadan, babadan helallik aldım,
Hatice'yi, Ali'yi öpüp, kokladım,
Zor gün için sakladığım paranın,
Yerini Ayşe'ye iyiden hatırlattım.

Herkes arkamdan ağlıyordu da,
Gururdan mı, delikanlılıktan mı?
Kimsenin, yaşına bakmıyordum!
El salladım, göz yaşımı sakladım.

Minibüsle, terminale gelmiştim,
Bagajımı, otobüse yerleştirmiştim,
Dördüncü cam kenarına oturdum.
Yol çok ıraktı düşüncelere daldım.

Alin'in doğum günü çok yakındı,
Belki de yanında olamayacaktım.
Hatice'ye, söz verdiğim elbiseyi,
Üzerinde hiç mi göremeyecektim?

Gül Ayşe'mi koklayamayacaktım.
Kuru fasulyesini tadamayacaktım,
Sevdiğim her şey geride kalıyor,
Düşüncelerim kilometre yapıyordu.

Bu nasıl bir dava, dedim kendime?
Yüz metrekare anlaşmazlık için mi?
Ocaklar sönüyor, insanlar öldürülüyor?
Bu nasıl bir yol ki, sonu hiç gelmiyor?

Uyudum, uyandım İstanbul'a vardım.
Esenlerde muavine adresi sordum!
İstanbul kazandı, ben kepçe değildim!
Sarı taksiye binmekte, çareyi buldum.

İndiğim yerde, beklemeye koyuldum.
Dört sıralarıydı kızıyla Halil'i gördüm,
Kızı, benim kızıma çok benziyordu,
Babasının elinden sıkıca tutuyordu.

Kızının gözü önünde vuramazdım,
Eve girdiler, bana beklemek düştü.
Düşündüm biran burada işim ne diye!
Söz geçiremedim, kendi nefsime.

Kapı açıldı, elim, sıkıca tetikteydi,
Eşiyle, bir anda karşıma çıkıverdi,
Göz göze geldik, dizleri titriyordu,
Hanımı ne olursun yapma diyordu,

Ayşe'm gözümün önüne geliverdi,
Bana bir başka seçim kalmamıştı,
Bir mermi, sadece bir sıcak mermi,
Hüseyin'in canını almaya yetmişti.

Mapushane, beni çocuklarımdan,
Canımdan çok sevdiğim Ayşe'den,
Bir sıcak mermi, küçük kızı, annesini,
Kan davası için Hüseyin'den etmişti.