Kan Davası.. Şiiri - Şeref Yıldırım

Deniz kıyısı boyunca koşuyor koşuyordu,
Sıradaki kurban olmanın telaşıyla,
Ara sıra dönüp arkasına bakıyor,
Bir yandan da,bağırıyordu avazı çıktığı kadar
Allah kahretsin..........yeter bırakın peşimi! ! ! ! ! !

Yorgunluktan bayılana kadar kaçmıştı kanlılarından
Artık bıkmıştı,tükenmişti yıllarca kovalanmaktan,
Aman boş ver....ölümden öte yer mi var sanki
İş olacağına varır diyordu ki,
Birden...
Adamları gördü karşısında;

Kıymayın bana,ben ne yaptım size demeyecek,
Yalvarıp yakarmayacaktı son anı olsa bile
Yiğitçe ve onurlu gidecekti silahlardan gelecek sonuna
Yinede;
Yüreğinin delice atışlarını durduramıyordu
Çöktü dizlerinin üzerine, yumdu gözlerini,
Daldı derin düşüncelerin içine.........
Babasının tarlada yatan cesedini,
Abisinin ceza evindeki yatışını,
Sevgilisi Fatma’yı,çocukluğunu
Film şeridi gibi geçirdi aklından tek, tek

Hasımlarının acelesi yoktu,
Issız kumsal da kim görecekti onları nasılsa
Dizleri üzerine çökmüş adama doğrultular silahlarını
Çocuklukları birlikte geçmiş de olsa,
İlk içkilerini beraber içmişlerse de,
Aynı kıza aşık olmuşlarsa da,
Oyunlar oynayıp,karpuz çalmışlarsa da tarladan,
Acıma yoktu...bu işi bitireceklerdi.

İşte o anda;
Bir kan damladı,gökten gönüllere
Donmuşlardı, taş kesilmişlerdi adeta,

Kurban beklemede,avcılar beklemede...
Eller titrek,gözler yaşlı,vicdanlar huzursuz,
Cayma aşamasın da namlular,
Eller indi,silahlar konuşmadı hedefe,
Dizler kumlar da,çakıldılar öylece.

Kıyamamışlardı amcalarının oğluna,
Vicdanları kanıyordu, damarları çekilmişti kollarından
Aptalca, yılardır süren kin tutmaktan paslanmış beyinler
Çalışmaya başlamıştı yeniden....

Boktan bir karış toprak anlaşmazlığı yüzünden
Deyermiydi? ? ? birinin ölmesine.diğerlerinin çürümesine....

Sıkıca sarılıp....öptüler birbirlerini,
Kan davasını bitirmiş olmanın mutluluğuyla.....

06.06.2004