Kan Damladı Sakallarından

Kan damladı sakallarından
Akşam üzeri idi
Ankara’nın soğuğu çivi gibi işliyordu içlerine
Bir haber düştü yüreklere
Kutup yıldızı asıldı denildi
Üç gün sonra duyulmuştu
Sinirler gerildi yavaş, yavaş…
Sevgi adına beslenen tüm güvercinler
Uçtu göğüs kafeslerinden
Babilin asma bahçelerinde üzüm
Toplamıyordu elleri
Gece uzundu
Mezar uzundu
Beraber girdiler mezara
Gün boyu sakladılar göz yaşlarını
Tedirgin oldular
Telaşlı oldular
Öfke ve kin
Kan damladı sakallarından
Çengel bıyıklarına astılar zamanı,

Memleketlerine dönemediler,
Dönüş yolları kapalıydı,
Her taraf kardı,
Çocuklar karlı bir sabahta
Karlı bir adam yapmışlardı
Kardan adam hiç erimez sanmışlardı,
Şehre o gece lanetler yağacaktı,
Sadom ve gamora gibi yere batacaktı,
Ve bu yüzden terk ettiler en güzel odalarını,
Ve yastıkların altından çıkardılar, pusatlarını,
Kaçıp gittiler, uzaklarda dumanı tüten bir eve
Üç gün üç gece misafir kaldılar, ve sonra döndüler
Üzerlerine yıkılacak sandıkları evlerine

Çocuklar kardan adam yapmayı ihmal ettiler bunca yıl
Öfke ve kin beyaz bulutlardan düştü sakallarına,
Ve atmaca bakışlı adamlar çıkıp geldi kıbleden
Yüzlerini örtmüşlerdi arşı ala bir örtüden

Emaneti alıp ilk sahibine ve son sahibine götürdüler,
Ve yüreklerine,
siyah beyaz fotoğraflarını iliştirmeyi unutmadılar
Ankara soğuktu, kanı donuyordu insanın
Bir kara tren geçiyordu, şehrin içinden,
Ankara tren garına bakıyordu bir yolcu trenin penceresinden,
Bir kaçak tütün sardı adam aceleyle yakıp dudaklarına götürdü,
İçindeki taşıdığı sonsuz yüke hamaldı,
Oturdu trenin penceresinden dışarı doğru üfledi dumanını
Bir gün sonra Dicle kıyısında,
elinde olta balık tutmaya başladı adam,
Ve yüreğinde binlerce adam baş kaldırıyordu,
Sabır diyordu sadece, ya sabır,..
gerçekten sabır mıydı çaresizlik miydi?
Akşamüzeri eve dönerken uğrayıp balıkçıya iki üç kilo balık aldı,
Gece uzadı, uzadı, kalktı adam, yatsı namazına durdu,
Eli asalı, arşı ala dan kıyafetli bir adam düştü gözlerinin en son ufkuna
Bakakaldı, bakışları uzadı,
bir ay dolunay idi, dolunay eli asalı idi……

Çocuklar uzak olması gereken yerde bir kardan adam heykeli yaptılar,
Güneş doğunca eridi kardan adam, çocuklar üzüldü buna,
Zaten olmaları gereken yer değildi orası
Yıllar önce biri buraya yakın yerde asılmıştı,

Orda oturanlar hala o asılan adamı görürler o yerde
Adam bin bir tebessüm içinde, gerisi siyah beyaz bir perde……..