.Kan-âmâ/lı Düşler Şiiri - Büşra Arslan

-aforizma-

geçmişi dürterek iz sürüyoruz yorgun saatlerin ibresinde

-melankoli-

-kanadı kırık kuşlarla döneceğim-

İçimdeki tanrıya küstüm…
tüm şiirleri doğ(u) ruyorum ellerim kan revan!

-cinnet-

-şiirle a(ş) kla beni...-

yüklendim sol yanıma vuran kederimi, kendimden kaçıyorum
tenime konan arsız yaralar gibi
yanı başımda kıvrılır ölüm
ıssızlığın sürgününde dilim münzevi!
hüznün anaforunda bir kutsal köle(yim)
yüreğim;
öksüz vadilere sığınan Buda.

-kanıksanmış kavimlerden kaçışım ondan-

-realite-

-tüm aşkların bileşkesidir tanrının eli-

g/özümden sakındığım totemlerimi
sıkılı bir yumruk gibi fırlattım sayrı yalnızlıklara
/tenimde vurulan melez bir acının pörsümüş yüzünde
dilsiz geceler çoğalttım yıkık ve kırık
artık korkmuyorum!
evrensel acılar doğuran halkıma
ve ölüm yağan şehrime ağıtlar yakmaktan

-bir ibadet gibi susuşum ondan-

-devinim-

-yağmurlu gecelere fısıldadım meselsiz aşklarımı -

ne zaman dokunsam bir nağmenin teline
yaş(l) anmış bir acının alınyazısında büyür hüznüm
pastoral imgeler birikir gönlümün saklısında
ne zaman aşka sürsem kanımı/deryâ dolar gözlerim
bir masalın saçları uzar
gecenin gözlerini yutar iki başlı ejderha
yıkık bir ezginin küllerini eşeler ankâ
irkilir bir çocuk karanlığı deşen gözleriyle
sessizliği asılı boynunda
cebinde kör düşlerini çizdiği atlas…

-aşkın son damlası dökülüyor çocuğun cebinden-