Kan Şiiri - Özdemir Aydın 2

sen ki gönlümün pir sultanı
darağacımın yağlı uyganı.
seni mutlu etmek için
ben kendimden vazgeçtim.
en çok sen yakışıyorsun diye
tabiatı gözlerinin rengine boyadım.
seni anlatırken ;
ölçü, kafiye aramadım
sabahın kuş sesiyle
ilkbahar nefesiyle yazdım.

sen ki memleketim
adını koyamadığım ülkem
kimliksiz acılarım
ateşten gömleğim
fırat'ım
dicle'm
bin yıllık türküm
hali hüznüm...
şiirler yaktım 
toprak kokusuyla
dem koktun
kokusundan öptüğüm..

sen ki rükularımın rüzi mahşeri
kadim yaram
hüzün çiçeğim
nehir çığlıklı çilem
ne çileler çektim ne çileler.
ahh be ağlayan yüzüm
ben bu ateşte yansam da
küllerim yurdunu çiçeklendirecek.
sen ki ;
hançereme dayanmış paslı hançer
bilmem ki bu kan ;
bu şiiri okuyan kaç yüreğe sıçrayacak...