Kan Şiiri - Burhan Gündoğan

Geceyi dinliyorum
ağır keder döküyor
daha uyuyacaktım; ki
götürdü elimi alnına
bak bu kan, dedi.

Zaman her gecenin içinde
en çok benim kanımı seviyor
körpe dalından sızanını...
üşütme tutuyor bedenimi
kandırsam kendimi
bir yalan uydurabilsem içime
çekip giderim.

Bak, dedi:
Ne güzel giyinmişler
ellerinde gülüşleri
bunlar onlar işte!

Kim, dedi
bu gecenin sesszliğinde vurulan?
Hangi ağacın dalından kopartıldılar?
Bir kadın
ellerini çığlık gibi kaldırdı gökyüzüne,
sonra en derinine, vurdu göğsüne;
ey kan çocuğumu benden isteme.

Gömleğini çocuk başıyla ilikleyen
nefesinde insanlık varsa
bırak düğmeleri yerine,
çek elini üstümüzden.

El
kocamanlaştı,
sardı her yanı,
aslında bilirsiniz bunu;
ama her defasında elli şekle girer.

Sustum
sen,
dedim:
en çok çocuk kanı isterdin...