Kan Şiiri - İbrahim Demir

KAN

Helal bir gecede haram olmuş yorgun gözlerime tatlı mavi uykular
Şahit olurken karanlığa kayıp giden yıldızlar herkesten gizlediğim gözyaşlarıma
Geldi işte masum görülen çirkin ayrılığın acımasız zamanı
Bir sevdayı bırakırken kimsesizliğimi yaşadığım şehir de kimsesizliğe
Bir tutam gözyaşını avuçlarımın arasına alıp sarmalarken sevgilinin yüzünü
Sözlerimi bırakırım yıllara teselli olsun diye özlemimin yüreğine
Bilirim bu şehirdeki karanlık yalnız geceleri
Ölümü kıskanır gibi bakıp gecenin için de kaybolan yarasalara
Bir kan emici vampirin kokusun da yatmaya çalışıp girdiğin yataklar
Ve cehennem azabına hasret bırakan Azrail’in can alıcı çığlığında rüyalar
Bir ateş böceğinin peşinde koşar karanlıkta kalıpta aydınlığa hasret kalan umutlar
Bir uçurumun kıyısında olamamanın verdiği acı ve hüzün içinde can çekişen leş kıvamında bir beden
Buğulu bir anımsamanın içinde kaybolup gider gibi gözlerinin içine bakan zavallı anılar
Keşke cümlelerinin bir zikir gibi dökülmesi titreyen yaşlı dudaklarından
Burnunda tüten, sevgilinin kucağına yatıp da içine çektiğin hasret kokusu
Bir ilaheye tapar gibi gözlerinin içine bakıp da ağlayan sevgilinin gözlerinden dudağına süzülen bir damla yaş misali
Karabasan gecelerden kurtaran sevdiğinin o ölüye can veren can alıcı gülüşleri
Hasret kaldığını düşünmek bazen bıktığın sevgilinin bir boncuk misali dökülen sözleri
Ölüm dökülür işte o an dudaklarından
Ismarlama bir can alıcı bekler ağlamaktan yorgun düşmüş gözlerin
Ama ne fayda
Hayat çoktan geçirmiştir sevdiğini, şerefsiz yolların köşe başından
Dökülür gözlerinden bilmem kaç milyonca kan kokan gözyaşları
Bir melodini arkasını sığınır korkak hayallerin
Cesaret edemez yüreğin korkudan titreyen bir çift soğuk dudağa
Gözlerine inat etmişçesine çıkmaz karanlık kuyular misali boğazından o bir çift kelime…
Seni seviyorum, gitme…

İBRAHİM DEMİR