Kamill&kamilee Şiiri - Recep Filik

İlk defa Sıladan uzaktaydı
Yaşı 21 idi garip bir havadaydı
Yarım yamalak eksik hissettiği hayattaydı
Elinde içtigi bir sigara,bilmediği diyardaydı
Özlemin bilincine vardığı bir duraktaydı
Geride bıraktığı yaşanılmışlıkların ön koltuğundaydı...
Elinde bir tesbih, avucunda  umudun son kırıntıları
Dilinde hüzünlü bir türkü,sevgiye aç bir kürt'tü.
Sesinde uyultulu rüzgarın müziği,yüzü ıraklara dönüktü...
Yeni bir sayfa açmıştı zaman ın esaretine karşı  ve onu tanımıştı,saçmıştı elindeki umut tohumlarını yolu dardı...
Aslında tanıyordu çünkü o cocukluk yıllarının en güzel yıllarıydı...
cocukluğunun değerlerindendi onun için cok kıymetliydi
en son göreli 10 yılı  gecmişti.
Ne kadarda güzel olmuştu o kücük tatlı kısa ve hafiften kıvırcık saçlı tombiş yanaklı kız...
Sırma saçlar belinde; değişmeyen sadece  yanağındaki ben-i kalmıştı geride.

- Buram buram Memleket kokuyorsun
-hmm...☺

Kız gülümsemişti bizimki erimişti.
Coktan göç etmişti kalbi, elinde atıyordu sanki...
Kız bır kac yas kucuktu ağabey dıyordu  her duyuşunda cesareti kırılırdı.☺
Hazır biraz samimiyet olmuşken, ona takma bir  isim denemek istedi.
öyle bi isim olmalıydıki, birbirine uyum sağlamalıydı...
Kamilee koymuştu ismini.
Ağabey  değilde kamill diyebilsin diye... ☺️
Ve öyle olduda kamile'nin kamil'i olmuştu...