Kamil İnsan Kalmadı Şiiri - Andelip Andelip

Bu dünya böyledir, tok da var, aç da,
Akl-ı selim, kâmil insan kalmadı.
Tehditler şantajlar, şimdi revaçda,
Toprak gibi masum, vicdan kalmadı

Bir lokma ekmeğe, beli bükenler,
Dert oldu yıllarca, gülde dikenler,
Bir ömür durmadan, hayal ekenler,
Kalplerinde şimdi, iz’an kalmadı.

Kimi söz ehliyle, gönülden yazar,
Kimi hasret ile ömürden süzer,
Kimi de başıboş, dünyayı gezer,
Ahiret yurduna, iman kalmadı.

Kurtlar düşman oldu, görünce eti,
Versen de kar etmez, gülün buketi,
Bir ömür gözlerde, tüten vuslatı,
Şimdi yaşamaya, zaman kalmadı.

Kimi çalışır hep, arı misali,
Kimi çalışmadan, yaşar visali,
Miras yedilerle, haram kusalı,
Hakkı duyurmaya fermân kalmadı.

Kimi Leyla gibi, soldurdu gülü,
Kimi mecnun oldu, dolaştı çölü,
Dünya bir tiyatro, farklıdır rolü,
Aşkı aramaya, derman kalmadı.

Mazlumun evinde, gece karanlık,
Kimisi dert çekip, gider bir anlık,
Her çağda zalime, olan hayranlık,
Kaybolup biterken, burhan kalmadı.

Ne günlerim kaldı, ne de yarınım,
El içinde her an, senin yarınım,
Her çileye sabır, eden yarinim,
Kadere imanı, bilen kalmadı

...andelib...