Kâmil İnsan Şiiri - Mehmet Şahan

Altı altın kural var, kâmil olan insanda
Saygı duymak asalet; duyan, asil demektir!
Her tarafta maral var, amil olan insanda
Sevginin özü şefkat; seven, asıl demektir!

İnsanı insan sayar, ayırmaz cinsi, türü;
Yar olur insana, yar; Yaratan’dan ötürü!
Yürünecek yolun var, kaldırırsan pütürü,
Hoşgörüde ki hürmet; görüş, usul demektir!

Söz söylerken bilmeli, sonu nere varacak
Ya da içten gelmeli, dönüp seni saracak!
Yoksa emin olmalı, mutlak hesap soracak
Varsa susmakta hikmet; sükût, akıl demektir!

Arıyorsan gerçek dost, önce kendinde ara
İsterse olmasın kast, kapanmaz açtığı yara!
Her kime gelirse rast, düşürmez onu dara
Dostlukta olan minnet; bilen, akil demektir!

Sevgi, saygı ve hürmet; hayâsında var ise
Asil olmak ve hikmet; mayasında var ise
Yaratan’ına minnet; rüyasında var ise
Şahan’ım, Hakk’a yardır; gerçek budur, der ise!
Aşkta sadakat vardır; olan, kâmil demektir!