antik bir kent gibi benliğim
zaman geçtikçe, kazdıkça çıkıyor benden bazı şeyler
eskisi üzerine yeniden ve yeniden kuruyorum şehirleri
bırakıp içimdeki harabeleri
kayıp gitmek istiyorum boşluklarda
tıpkı beni bırakıp zihnimin derinliklerinde kayboldukları gibi
aşkının kalbimde bıraktığı ayak izlerini takip ettim
ve kurduğun sevgi cümlelerinin yankısına kulak verdim
acaba, duyduğum kalbimin sen diye atışları mıydı seçemedim..
kimse yoktu izleyen ama
ben, bu gece kalbimdeki sevgiyi sahneledim
kimse yoktu dinleyen ama
insanların yaşamlarında iz bırakmaktır
yaşamak..
dinlemek, herkesten birer tutam bir şeyler katmaktır kendine
kendi payına
düşeni almak diyelim biz ona..
yaşamak demek budur,
yağmur altında kalmış bir kedi yavrusu gibi kirpiklerin
gözü yaşlı başını alsam koynuma
açsam kalbimin kapılarını
ucu sen, ufku sen..
yoksun biliyorum
dokunmayacaksın ellerime,
Sordum hayalimdeki meleğin
Vücut bulmuş haline
Beni seviyor musun diye
'hayır' dedi...
Ama..
Ben bunu hayal etmedim ki
kar yağarken üşümüş sokak kaldırımlarına
gözyaşlarım gibi düşerken kar taneleri yere
elini tutsam..
ve gecenin karanlığında
gözlerine bakarak
yolumu bulsam
yeller essin ağzımda
alsın adının harflerini..
titreyen yüreğimden düşsün mutluluğum
kim bilir,
belki bir fidan yeşerir düştüğü yerden,
hüzünlerin gölgesinde kaldığı mutlu bir ağaç olur
Doğarken güneş, gittiğin gecenin koynundan
Sensiz sabahın kucağına
Bıraktı bu şehir nefesini havaya
Ben ise buğulu gözlerimde nemlenen hüzünlerimi tutup içimde
Çektim şehrin havasını ciğerlerime..
Damarlarıma süzülürken sana ait sızılarım
kaç yaprak döktüm
şu yaşantımda
nicesi düştü toprağa
tenimi okşarken sevda rüzgarları kopardı yapraklarımı
her rüzgardan sonra yeniledim kendimi
yine güneşe açtım yapraklarımı
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!