Kâmil BEY-3 Şiiri - Mustafa Yaralı

Mayam Muhammedi,Halil dir soyum,
Katiyen olmadı ihânet huyum,
Allah’a açıktır şu gönül kuyum,
Nankörlük edene kör be Kâmil bey.

Birazda engin ol,hep göğe çıkma,
Harabat ehline tepeden bakma,
Eğer arif isen hiç gönül yıkma,
Elinden geldikçe ör be Kâmil bey.

Çile dostum olmuş dünde,bu günde,
Günahım,sevabım işte önümde,
Şayet sultan isen ilmi ledünde,
Beni destan etme,”şer” be Kâmil bey.

Muhannet gelince,muhabbet öldü,
Melekler ağladı,şeytanlar güldü,
Fitne yetmiş iki fırkaya böldü,
Kapat o defteri,dür be Kâmil bey.

Sizler hep sağ olun,ben zaten öldüm,
Ölümü kendimin içine gömdüm,
Vefasız her şeye sırtımı döndüm,
Vur nasıl vurursan,vur be Kâmil bey.

Yiyip içip eğlen,gün et gününü,
Dikeni bana ver,sen al gülünü,
Fakir fukaradan çevir yönünü,
Atını zengine sür be Kâmil bey.

“Aman efendimci” dalkavuk fertler,
Kıskançlık hissiyle yolunu bekler,
Kim bilir kimler mert,kimdir nâmertler?
Sen nasıl görürsen, gör be Kâmil bey.

11.07.2000