dünya dallı budaklı bir ağaç
güneşle toprak arasında
sen güneşe çekiyorsun
toprak kendine çekiyor beni
ben güneşe çekiyorum
toprak kendine çekiyor seni
göremiyoruz çekişmeden
kendimizi, çiçekleri
ey sevgili
salona ışıklar içinde girdiğimiz gün
ben prenstim, sen prensestin
basamamıştım nazik ayağına
az zamanda harikalar yarattık
prenses kral, prens kraliçe şimdi
memurun verdiği cüzdan
yay oldu yüreğime
rimelli kirpik fırlatıyor
ben kargı elimde
tamtam dansındayım
anam yasta, babam hasta
caddelerden modern mağaralara
boncuk gözlü yavruları
taşımakta son model arabalar
yuvada gagalarken birbirimizi
yavrular düşüyor tilki ağzına
sen heykelsin de
Afrodit gibi kasılan
ben kaiden miyim
hoyratça basılan
sen aslansın da
pençelerini batıran
ben yaralı geyik miyim
boynuzu kırılan
aşkımıza sinekler kondu
sineksavarlar kurula
gönlümüzün sınırlarına
kameraman gözyaşı arıyor
nasırlaşan gözlerimizde
(15.10.2011)
Kayıt Tarihi : 15.10.2011 16:47:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Çevreme bakıyorum. Gördüklerimi yazıyorum. İçimdeki çocuk yazdıklarımı günün rengiyle boyuyor.
TÜM YORUMLAR (1)