Kamer Şiiri - Fatma Nur Karabacak

Ay ışığı sırtımdan vuruyor
Yüzümü dönsem bakabilecek miyim?
Güzelliğin beni alıp götürüyor
Doya doya izleyebilecek miyim?
Güzel anlar hep kısa
Ama zaman hiç geçmiyor

Odan,
Odanın camları kapalı, ışıkları açık
Uzaktan göz bile kırpmadan izliyorum
Bir o kadar da yakınım oysa...

Kalbin,
Kalbin sorsan hep açık ama bana karanlık gibi
Yüzünü bile göremiyorum ayın ışığında
Belki zamanla uzaklığımız yakınlığa
Düşmanlığımız sevgiye dönüşecek
Zaman yine geçmeyecek
An uzayacak durduramayacağız