Kamelia Şiiri - Bahadır Arif Mete

Sen dünyamın masmavi süsü…
Hep rüyalarımın en beyaz perdesine yazdım,
Uyanınca karası geceden yanımda ol diye.
Neydi seni benim aksakal hülyalarıma getiren,
Kader mi yokluğunu bana verenim Kamelia..!

Sen kara kışımın beyaz kelebeği…
Bir yağmur sesi var baharda sanki kışın kar beyazı,
Ayaklarım ıslanır da ıslanır hasretinle olanı,
Duyabilsem ahhh bir tutam yanık sesinle,
Sesin seni bana hep getirirdi Kamelia..!

Sen yüreğimin orta yeri…
Çalayım seni bestelerde ister şarkı ister türkü.
Sen dinleyince bülbüller bak türlü türlü,
Açmıyor çiçekler açmıyor suskundur ölü!
Ben susayım yeter! Sen konuş Kamelia..!

Sen alnımın en temiz sevdası…
Gurbet işte ne zaman biter kim bilir.
Ne murad alır ki insanoğlu göçer gider,
Sever sever de yine ölür işte,
Ben öleyim sen hiç ölme Kamelia..!

Sen kuzeyden gelen vuslatım…
Gittiğin günü unuttum gelirsin diye umudum.
Bir el vermedin, benim gönlüm senin,
Vuslatını sevdim, ayrılığın farkı ne ölümden?
Mezarıma gelsen n’olur gelme hiç Kamelia..!