Kamburum Şiiri - Nesim Behnan

Suskunluğum durulmuştur bana bahşedilen
Ölümü çağıran melodilerin ezgisiyle
Kendini benzetiyor sağırlıktan çıkan uğultuya
Ne saçmadır ki kulak kabartılan dedikodular
Artık konuşmayanların da umrunda
Konuşmak demişken hangisidir en ağırı
Yalanlar, dedikodular, iftiralar
Samimiyetle söylenen yeminler
Çözülmüş suskunluğumun kopmayan bağı

Cüretim yerinden kalkar gibi oluyor
Fakat adamlar kamburumla bana bakmakta
Cürretim yarım ayakta dururken
Adamlar kamburumla kimden korkmakta
Dehşetiyle sevişirken korkunun ateşi
Ateşi söndürecek sular da durmakta
Buna şahit olan diller gibi
Çözülmüş suskunluğumun bağı kopmakta

Sonuç meçhul olsa dahi dimdik olmak
Düşüncesi yeterdi kamburumun çıkması için
Eğildikçe eğiliyorum, kalkamıyorum artık
Olmasın zaten herkesin süründüğü günlerde
Çaresi yok, hatalarla yıpranmış hevesim
Günlerdir beni yormuyorsa hayatımda olmasın
Dursun daha tanışamadığım pişmanlıklarla
Sıcak, yavaş, durgun, her ve son nefesim
Soğuk, suskun ve kambur vücudumla

Ne korkak bir dramdır yaşamın bana öğrettiği
Ne de yalnız lavanta kokulu bir bahar
İnsanın çıplaklıkla örtülen bedeni rahat
Her saniye ölümü sayıyor umarsız
Mühim olan kimin andığıdır içindeki cevheri
Kim kovuyor içindeki şu paslı kederi
Kim koparıyor içindeki düğümlü ipi
Şu kamburunla kim yanında senin

Tüm yükü sırtıma alıp koşarken zamansız
Dik durmaksa kavisli kamburuma rağmen
Nedir bu yaşıma kadar susmamın sebebi
Bağırmak mı gerek ağız dolusu yalnız
Yoksa dik olmak mı gerek, kibirli
En önemli sorunun yanında
Öylece kalıyor bunca soru cavapsız