Kambur, Halayık Ve Miraç

KAMBUR, HALAYIK VE MİRAÇ
Alt satıra hep kendimi yazdım,
Hep –A- vardı üst satırda.
Kutsal bir aşk sabahı,
Kustum içimdeki tüm tortuları;
Ayet ayet inen bir aydınlıkta,
Fetvası verildi: katli vaciptir olanca karanlığın;
Sonra doğdu sabah vahalara;
L dedi çöl, kavruk bir fısıltıyla.
Oysa boşunaymış,
Hiç kaybetmediğim Leyla’yı aramak;
Yeniden doğmaktanmış bu savrukluk, bu sancı;
Ah yeniden doğmak…
L işte tam o anda, tam oradaydı;
A her yerde, her andaydı.
Fırsat bu fırsattı;
Fırsat kapımı çalmaktaydı.
Ben de dudaklarımla aldım tozunu çölün;
İçtim dudaklarımla terini güneşin.
Vahalardan vazgeçtim ve seraplardan.
Sırtımdaki ‘’ben’’ denen kambur,
Düştü böylece hiç sızlanmadan.
Bir halayık olmanın tadına vardım.

Gayrı bağrımda ateşi var güneşin,
Yoktur Sen’in benzerin, eşin;
Her daim –H-’ ye düşürdüm dilimi,
Ya Hak dedim halka halka,
Ya Hay dedim kapandım yere,
Dorukta kuş olmak niyetine,
Vardım secdeye.

Bir Miraç’tı bu : halayıkın miracı,
Var olmanın farkına vardım,
Kondurdum cesetimin başına,
Kulluk denilen o tacı.
YUSUF GÖKBAKAN