Kalubeladan Bela Sevmek Şiiri - Hayri Padak

şubattı eylül kokuyordu sen bana bakıyordun
izmir’e yağmur istanbul kan ağlıyordu
gözlerimi yıkıyordum, gözlerimden düşüyordun
kalubeladan beladır, gözlerin düşmüyordu
çayın demi çökmüştü, soğuktu bardaklar çatlıyordu
penceremde hanende kuşlar susmuştu, üşüyordu
gözlerin gözlerime kapanmıştı, üşüyordum
bir rüzgar saçlarını pespaye savuruyordu
şubattı eylül kokuyordu sen bana bakıyordun
bulut gibi dağılıyordum, kan ağlıyordum
yalnızlık evren gibi içime oturmuş, büyüyorduk
kalubeladan beladır, ellerin tutmuyordu
tırnakların kırnak saçına dolanmıştı,
ellerimi avuç avuç ayaz kırmıştı, dokunamıyordum
sazendeler seni çalıyordu, dersaadet’te içiyordum
raksedanlar benden bıkmış, kırıl kırıl oynuyordu
kendimi yerden yere vuruyordum
sen yoktun, ben bütün bütün ölüyordum
dudaklarımı ısırıyordum, kanıyordum
kalubeladan beladır, dudakların konuşmuyordu
dudaklarından düşecek sözcükleri bekliyordum
yorgundu nefesin, sessiz sessiz soluyordun
susuyordun, dudaklarımda inhilal, dağılıyordum
yerden göğe erden yıldızlar açılıyordu
yıldızlarla boğazda mehtabı boğazlıyorduk
hilal hilal dağılıyordu, yıldızlar izmir’e kaçıyordu
martılar denizden mehtabı çekiyordu
izmir’e yıldız istanbul’a karanlık çöküyordu
karanlık karabasan gibi üstüme üstüme çöküyordu
şubattı eylül kokuyordu, sen bana bakıyordun
kalubeladan beladır, seni sevmek biliyordum
istanbul’dan izmir’e kaçıyordum, korkuyordum
gözlerimi yıkıyordum, seni başka başka görüyordum
gözlerin gözlerime kapanmıştı, kendimi yakıyordum
ben cayır cayır yanıyordum,
kalubeladan beladır, bela gözlerinde yanmıyordu