Kalu Belanın Aşk Velisiyim Işıkzen

-Aşk ile bilgi benliğimde içsel, bilişsel, sosyal, algısal dimağ olarak kaldı.
-Bilinç uslarımda üslerini kurdu.Mutlak doğrunun doğrusunda doğrularını çizdi algılarım.
Bilgi, aşkı tarttı. Aşkın mizanı bilginin kefelerinde yere değil yare çakıldığında tartısı alınamadı.
-Aşkın ölçüsü de tartısı da yokmuş; ama artısı ilim karşısında kıl u kal kalmış.

-Kazananlarımızın kazanında piştim.Kulluğumun önünde bir küllük bırakmış şeytan.Oysa sigara içmiyorum ki? İşte sevgilim insanın önünde hep böyle konulan hazır günahlar var.Şimdi sensiz içimlik periler var, üstelik haz ateşiyle yakılmış halde. Ve ben bir elim senin için, bir el insaf demek zamanı gelmiş sanırım.

-Göze alamadıklarımızın gözesinde iç gözün kalmış.İç gözünle baktım sana.
Yanılmamışım. İçini dışına yansıtan içsel hazinende onca güzellik gördüm ki
Son yerli melek senmişsin yeni anladım.

-Kendi güzelliğinin göğünde havalar estirdi çoğu güzel.Sen sana hediye edilen güzelliğini mütevazi bir kimliğe çektin.Karakterin duruşunda durulandı dünyan.Güzel bir karakter olunca kraterlerimde sana aktım yıllarca.

-Tecelli teslimiyetlerini sundu.Suretlerde okundu ruhun sureleri.

Ab-ı aşka yar kıyısı oldum. Susamış vuslatım içimde derlediği seni sundu.

Yazgımız damladı. Yaşanırlık okyanusunu sondu. Sonsuzluk onsuzlukla ne yaşanmazdı.Sonsuzluğa ,onsuzlukla gidilmezdi.

Aradığımız bizden önce dalgalarla tanıştı. Bir ben ıslandı önce.

Sonra adandığımız her zerreye zerlerini sundu gerçeklik. Temizlendik kalu beladan akan ab-ı insaniliğe.