Kâlû Belâ Şiiri - Mehmet Soysal

Bir Güneş geldi geçti bu Cihan'dan
Ben Kâlû Belâ'daydım o vakitler
Yaşamak nedir bilmezdim
Sevgi sözcüğü yabandı bana
İnsanlar hep yabancı
Geceler masum birer çocuk gibiydi

Geziyordum ortalarda
Yılların geçmesini bekliyordum
"Benim de benim de sıram gelecek" diyordum

Sonra su misali aktı zaman
Ben doğdum bilmediğim bir saatte
Kulağıma bir ses üflendi ansızın
Yabancı tanımadığım bi adamdı
Lakin söylediği sözler yabancı değildi kulağıma
Duymuştum taa Kâlû Belâ'da
Allah diyordu Muhammed diyordu
Ben minnacık çocuktum o zamanlar

Sonra büyüdüm yavaş yavaş
Hızlı hızlı insanlar tanıdım
Artık insanlar yabancı
Geceler de masum birer çocuk değildi

Kulağıma o sesi üfleyeni tanıdım
Adı imamdı
Ve kulağıma söyledikleri
O Sözler Gerçek Aşk'ın adıydı

İnsanlar tanıdım
Aşklar yaşadım acılar çektim
Sevinçleri tattım
Mutluluğun ve mutsuzluğun yüzünü gördüm
Lakin O Sözlerdeki Aşkı kimsede bulamadım

Zaten yoktu da olamazdı da
Dedimya
Bir Güneş geldi geçti bu Cihan'dan
Ben Kâlû Belâ'daydım o vakitler

Ve artık Dünya'da Aşk diye birşey yoktu