Kalpsiz Seni Şiiri - Mustafa Çoban 2

Gözyaşımla gönlümdeki ateşi
Söndürmeye çabalıyorum.
Halbuki ne çare olacak
Her tarafımı almış ateş..
Söndürmeye kalktıkça
daha da alevleniyor.
Yari görmeyeyim
Belki küllenir diyorum
bu ateş.....
Ama nafile hasret
Daha da fazlalaştırıyor
içimdeki ateşi......
Görüyorum,
kendimden geçiyorum...
Görmüyorsam özlüyorum,
Ne yapacağımı şaşırdım.
Tek çare o zalimde,
Beni kendine hasret bırakmazsa,
her şey güzel olacak.
Önce her tavrıyla beni kendine bağladı.
Tam ona alıştım,
Beni kendine hasret bıraktı.
Ne bilecektim bu kadar zalim olacağını,
İnsanlarla oynamayı seven,
Şeytan kılığına bürünmüş bir mahluk olacağını.
Öyle yaman olmuş ki,
içimdeki ateş...
Bütün çareler tükenmiş
bende.......
Hiç ümit ışığım yok...
Çıkar yollara sanki
barikatlar kurmuşlar,
Yol gösteren levhalar sökülmüş,
Üstündeki yazıları sanki silmişler.
O zalimin kalbine nasıl gideceğimi,
İçindeki kaleyi nasıl fethedeceğimi bilmiyorum.
Zaten bir ümit vermiyor ki bana.
İçten yakıyor bu ateş.
Ne denizlerin suyu,
ne okyanuslar,fayda etmez,
Senin gülen yüzün gibi,
İçimdeki ateşe.....
Hasta gönlüme esirgeme
Sendeki ilacı......
Nasıl ki çölde susayan,
su bulduğunda..Seviniyorsa...!
Senin gülen yüzünü görmek,
beni o kadar sevindiriyor.
Ama anladım ki bu ateşle
Yanıp öleceğim.
Hasret ettin beni kendine,
Sensizliğin yakarken beni
Allah güldürmesin,hep ağlatsın
Aşktan,sevgiden anlamayan
Kalpsiz SENİ..........