Kalpsiz.. Şiiri - Zeynep Ergün

Eze eze gidiyordum sevdiğim tüm kadınları..
Eze eze..
Öldürmüyordu yaralarımız, sürünüyorduk..
Ölmek istiyorduk;
Zirvesinde acının.
Muska gibi üzerimizde taşıyorduk yalnızlığımızı..
Anlayınca arkamı dönüp kaçacağımı,
‘’Yatacak yerin yok senin’’ diyordun..
Biliyordum..
Sense bilmiyordun, görmüyordun;
omuzlarımdan aşağı çeken laneti..
Tadını bilmediğin bir şeye bulaşıyordun..

Ürkek kadınları seviyordum,
Korkak kadınları..
Öpüyordum gözlerim kapalı.
Avuçlarımın arasından kayan,
Koyu renkli, sert saçları..
Çok bilindik hüzünler taşıyordu yüzün..
Yaşadıkların yetmiyor tarihini yazmaya..
Büyüyemiyorsun, yaşın takılı kalınca on dokuza..
Islak saçlarından süzülen damlaları izliyorum..
Omuzlarından sırtına..
Büyüdüğünü sanıyorsun,
Kırmızı topuklu ayakkabılarınla..
Annenden kalma..

Vedalaşıp gidiyorum;
Koynuma bıraktığın on dokuzuncu yaşınla
Gidiyorum gürültü yapa yapa..
Sen ağla,
Bütün kadınlığınla..

Benden yaratılan kadınlar yoktu
Yoktu kaval kemiğim..
İşe yaramaz erkekliğim..

Kalpsizim..
Belki bu yüzdendi bırakıp gitmişliğim..
Kendime bile yetemezken,
Hiçbir kadını tamamlamayacak bendeki eksikliğim..