Kalplerin Sürgününde Rüzgarın izinde #1

Gecenin koynunda ince bir rüzgar eser;
Hatıraların sessiz fısıltısı,
Bir zamanlar yüreklere işlenmiş eski aşkların yankısıdır.
Her damla, geçmişin kırık aynalarında
Kaybolan benliklerin izlerini taşır.

Kalplerinde aşk işaretiyle doğanlar,
Yeryüzüne gönül indiremedikleri o sonsuz ışıktan
Bir parça kopup geldiler;
İçlerindeki umut, derin acılarla yoğrulmuş,
Her adımda, her solukta
Kendilerini yeniden arar,
Ama hiçbir maddi haz,
O aşkın sıcaklığını avutamaz.

Ne isterlerse, ne kazansalar da,
İçlerindeki o kutsal ateş dışında
Hiçbir şey teselli getirmez;
Gönüllü sürgünlerdir onlar,
Sessizliğin koynunda,
Kendilerini,
Unutulmuş hikayeler arasında
Bir yabancı gibi bulurlar.

Modern şehrin neon ışıkları altında,
Kırık dökük sokaklarda
Rüzgarın izinde kaybolan bir ben vardır;
Her adım,
Bir umudun,
Bir acının,
Bir aşkın sessiz çığlığıdır.
İçindeki eski kalbin,
Dağılmış parçaların
Bir araya gelip yeniden bütünleşme çabası
Bu boşluğa, bu susuzluğa meydan okur.

Ben ölürsem…
Gözyaşlarım bulutlara karışır,
Her damla,
Unutulmuş ömürlerin,
Dilsiz vedaların
Kırık sesidir.
Ama o vedalar,
Her düşen yaprağın,
Her solukta yeniden doğan bir umudun
İmzası olarak kalır.

İçimdeki aşk,
Doğduğundan beri taşıdığı o işaretle,
Bazen yorulur;
Karşılıksız sevgilerin ağırlığıyla,
Sevgilim diye fısıldarken
Yanımda olmayan o yansıklara tutunur.
Bir umutsuzlukla,
Her yanlış, her ihanet,
Kendime yapılan sessiz yargılar
İçimde yankılanır.

Kopup geldiğim o ışığın
İnancım ne kadar yüceyse,
İçimdeki acı da o kadar derindir;
Her dokunuş,
Her unutulmuş an,
Beni hatırlatır;
Kim olduğumu,
Neden var olduğumu…
Bir yanım hep orada kalır,
O yitip giden ışığa hasretle.

Bir gün,
Soluksuz kaldığım o gizli günlerden
Birinde,
Kendimi neredeyse tamamen yitirdiğimi
Ve,
Bir yabancı gibi,
Kendi içimde kaybolduğumu fark ettim.
Birine,
Bir dokunuşa,
Kendi benliğimi bulmak için
Sessizce ihtiyaç duydum.

Kaybolmuş insanlar,
Suskunluğun arasında,
Birbirlerinin gözlerinde
Yılların ağırlığını,
Umutsuzluğun sessiz çığlıklarını
Bir arada bulur;
Sanki,
Uzak bir ülkeden dönmüş gibi,
Dilini, kültürünü unutmuş,
Yine de o eski ışıktan
Bir parça umut taşırlar.

İşte yaşam,
Her gittiğimiz yerde
Bıraktığımız izler,
Her dokunduğumuz kalpte
Kanayarak süzülen gözyaşları,
Her sarılışta,
Hiç dokunulmamış,
Yılların susuzluğunu
Anımsatan bir özlem gibi;
Yaşamak,
İçimizdeki o susuzluğu
Bir ömür boyu ararken,
Kendimizi,
Kendimizi yeniden yaratmaktır.

Ve ben,
Kalplerin sürgününde,
Rüzgarın izinde,
O aşkın işaretiyle doğmuş yüreğimle
Her sabah yeniden doğarım;
Kendimi,
Kaybettiğim o eski benliğimi,
Gözyaşlarımın anlattığı öyküyü
Kucaklarım,
Çünkü biliyorum ki,
O sessiz çığlık,
Gerçek benliğimin
En derin yankısıdır.