Kalphane Şiiri - Berke Selman

Kurtulsam da unutmuyorum,
Mahkum olduğum zamanları..
Seni öldüresiye sevmekten,
İki sene Kalphane’de tutuldum...
Zihnimdeki herkes olmuş gardiyan,
O kadar bağırıp, çağırdılar.
Ama susturamadılar kalbimin sesini,
O kadar çok aşka tutundum.
Ve kendi kalbimin katibi oldum.
Sert çığlıklarını dinledim usulca,
Sonra kelimelerimi yumuşatarak,
Seninle paylaşamadıklarımı yazdım.
‪Ama sen aynı sözlerden,
Eline zincir yapıp, sırtıma vurduğun halde,
Pes etmedim aşk acısından...‬
Çocukken senin de abartılı hayallerin olmadı mı?
Doğayla iç içe olmak gibi mesela.
Ben tırtıllıktan çıkıp, kelebeğe dönüşürken,
Yalnızca bana çiçek açsaydın,
Sonsuza kadar senin için yaşayacaktım.
Ne var ki sen beni özgür bırakıp, gittin.
Artık ödedim esaretin bedelini,
Satırlara döktüğüm gözyaşlarımla..
Zira kalbimin avukatı kalemimdi.

20.01.2018