Kalp, Ruh ve Nefs Şiiri - Yorumlar

Beden kalbi ve ruhun kalbi gönül. Gerçekte elbetteki ikilik yok. Anlatmak için sembollere ihtiyaç duyulmuş. İşte bu ikili hayat bağı ile birbirine bağlı. Bu anlamlı beraberliği ve mücadeleyi bize şiirsel anlatımıyla hatırlatan kardeşimi kutluyorum.

Neden bilmem, Osmanlı’dan kalan bu hikâye düştü aklıma…
Denir ki hikâyede;

Sultan III. Mehmed zamanında, Rumeli'nin Yenice kasabasında mübarek bir zat varmış. Bu mübarek zat her ihtiyacı olan ona koşar, sıkıntısı olanın derdini giderirmiş.

Fakat tüm bunları yaparken, kendisinin de bir sürü derde müptela olduğundan ve halinden hiç şikâyet etmezmiş.

Günlerden bir gün, bu gönül eri dergâhın bahçesindeki havuzun kenarında otururken bir talebesi yanına gelmiş ve başına gelen bir musibetten şikâyet etmeye başlamış. O kutlu zat da, talebesine dönerek ondan bir bardak su, bir miktar tuz ve bir çorba kaşığı getirmesini istemiş. İstedikleri getirilince de, bir kaşık tuzu bir bardak suya atıp karıştırır ve tuzlu su dolu bardağı talebesine uzatarak;
“Bunu iç!” der.
Tuzlu sudan bir yudum içen talebenin hemen yüzünü buruşur ve “Efendim, su çok tuzlu, içemeyeceğim' der.

Sonra o zat yine kaşığı tuzla doldurur ve bu sefer havuza atarak karıştırır ve talebesine dönerek, havuzdaki sudan içmesini söyler. Talebe havuzdan kana kana içer.
“Nasıl, su tuzlu mu?” diye sorunca talebe
“Hayır efendim, gayet tatlı geldi” diye cevap verir.

O zaman, o mübarek zat talebesine şu ibretli nasihati verir:
“Oğlum, bir kaşık tuz, her zaman aynı acılıktadır. Fakat bunu bir bardak suda içmek, insana zahmet verdiği halde, bir havuz suda içince hiç hissedilmiyor. Çünkü tuz, havuzun genişliği içinde kayboluyor. İşte, göğsü bir bardak kadar dar insan, kendisine gelen bir kaşık tuz kadar dert ve belaların acısına tahammül edemez. Fakat göğsü havuz kadar geniş insan ise, kendisine isabet eden, bir kaşık değil, bir kazan tuz kadar belaları tatlılıkla karşılar, o dert ve belalar onun geniş göğsü içinde kaybolur gider de kimsenin haberi olmaz.”

Ne mutlu, bu edep sofrasından yiyebilen ve
“ölmeden önce, üzerinde taşıdığı emaneti asıl sahibine teslim edebilenlere!”


Ne güzel şeymiş “Kalp ve Ruh”…
Ne güzel yürekmiş Sevgili Bülent Arkan…

Nicelerine inşaAllah…

Sevgilerimle…

Biri olmadan diğerinin kıymetinin olmadığı iki önemli öge... Öyle güzel söyleşmişler ve kendilerini açıkça ortaya koymuşlar ki... fazla söze gerek yok.... Çıkarılacak dersler yeter....

Mistik bir yaklaşımla kişiselleştirmenin güzel örneğinin sergilendiği şiirinizi ve sizi kutlarım Bülent Bey... Saygılarımla....

Beden ruh için bir kafestir. Nefisle mücadelede sıkıntıyı kalp çeker. Bu büyük bir savaştır. Şiir aslında çok açık ve net olarak vermek istediği mesajı veriyor. Anlamlı ve ders alınası bir şiirdi. Kutlarım kaleminizi Bülent Arkan Bey.

Selam ve saygılarımla.

Şiirin meramını altta vermiş Kardeşim...

Atalar sözü değil midir... 'Gözü aç olanı, toprak doyurur..'
O açlık ruhumuza sinmiş, içimize girmiş 'nefsin doymazlığı', bitmez, tükenmez istekleridir..
Allah korusun..

Öğüt veren güzel şiiri ve Kardeşimi kutlarım..

Allah, hak olandan, doğru yoldan ayırmasın. Tebrik ederim.

Nefis insanın en büyük düşmanı, onu yenenlere ve Hak yolu bulanlardan olmayı nasip eylesin Mevlam...
O affedendir, bağışlayandır, yücedir, Rahmandır...
Cümlemizi bağışladıklarından eylesin diyerek bu güzel şiirinizi kutluyorum Bülent Bey Kardeşim...
Nicelerine Esenlikle... Saygıyla...

her derdin çaresi Allahtır... bu güzel şiir için tebrikler bülent bey