Kalp Kendini Tutar Şiiri - Sinan Bayram

Özne sandım kendimi,
cümleye ben başladım sanırken—
meğer sen gelince
fiil anlamını bulmuş.

Bağlaçtın sen,
“ve” gibi basit,
ama vazgeçilmez.
Beni bana,
beni sana bağlayan
sessiz bir köprü.

Aşk,
iki öznenin yan yana gelişi değil;
aralarındaki boşluğun
anlam kazanmasıdır.
O boşluk düşmesin diye
kalp kendini tutar.

Ne sen “ben” kaldın,
ne ben “ben”.
Dil şaşırdı,
mantık sustu.
Çünkü bazı cümleler
ancak hissedilince doğru olur.

Ve şimdi biliyorum:
Aşkta yüklem bile fazla.
Özne yetmez,
sözcük eksik kalır.
Geriye sadece
sen ve ben kalır—
bağlaç kadar sade,
aşk kadar derin.

Sinan Bayram