Kalp Kalbe Karşıymış...

Adını adımdan tanıdığım bir yüz var rüyalarımda.
Bazen gülümseyerek bakıyor yüzüme,
Bazen de gözleri gözlerimi yakıyor.
Ben ondan kaçarken köşe bucak,
O beni ya bir dörtlükte,
Veya bir dizenin ilk hecesinde buluyor.
Kalp kalbe karşıdır derlerdi de inanmazdım.
Bir dörtlüğün içinde rastlayınca hüznüne,
Anladım…
Kalp kalbe karşıymış.
Hatta öyle ki;
Kalp başka bir kalbin içinde yaşarmış…

Artık yalnızlığı daha iyi anlıyorum geceleri.
Geceler sessiz bu aralar, birazda karanlık
Hayat hala tatlı bir telaş sokaklarda,
Ölüm dediğinse bir anlık…
Değişen bir şey yok ömrümde,
Sen gittikten sonra ben hala yaşıyorum.
Kalbin kalbime karşımı duruyor bilmem ama.
Ben kalbini hala kalbimde taşıyorum…

Unutmasam da hiçbir anını bu sevdanın,
En azından hatırlamamaya çalışıyorum.
Serde şairlik olunca biraz,
Sana meyilli kelimeler buluyorum akıl defterimden.
Attığım her adımda yüzüne rastlıyorum.
Her hece bir adım ömrümde.
Her dize bir sokak, her dörtlük bir cadde…
Dönmekten usanmadığım köşelerde,
Attığım her adımda seninle karşılaşıyorum.
Kalbin kalbime karşımı duruyor bilmem ama.
Ben hala kalbini kalbimde taşıyorum…

Unutma!
Bir gün ararda bulamazsan yüreğimi yüreğinde,
Aklına gelen ilk dörtlüğün içine bak,
Sonra ezbere bildiğin bir şiirde ara adımlarımı.
Kimbilir yüzüm yüzüne hangi köşelerde çarpacak…
Zaman sabaha doğru yol alırken sessizce.
Yüzün düşüyor yüzüme, şaşırıyorum…
Kalbin kalbime karşımı duruyor bilmem ama.
Ben hala kalbini kalbimde taşıyorum…

03.03.2009 / 01.22