Kalp Çarpıntım Şiiri - Ali Remazan

Nefesini kokluyorum
Yüreğime dolan ateşle bedenim kavruluyor
Çölden esen rüzgarın kuru bir tadı var
sana bakışlarımında
Gözlerimiz düşüyor toprağın karnına
iki mahcup çocuk gibiyiz
Anlatılan masallara kanan ve onları yaşamak için yollara düşen
iki yolcuyuz
Adını fısıldıyorum sensiz ucan bütün kırlangıçlara
ve bir yelkenlide izini sürüyorum
kavuşmak umuduyla
Sabahlara kadar terleyen bedenimin kokusunda
duygularımı söküp alıyorum
karanlık coğrafyaların isli dumanından
Sen miydin hayaline bir çok kez taptığım
dualar okuduğum inancımın kıyısında
Yalandan sevmiş olamazdık birbirimizi
ya o şarkılar yalan olamazdı.
Hayatlarımızı yakıp küllenmesini bekleyemezdik
cesaretimiz olmazdı buna
gözyaşlarımız yetmezdi bu engin duvarı yıkmaya

Bir adaya düştüm
gökyüzünde yıldızlar ve sonsuzluk
bir adım ötede bekledi
her adımım beni sana getiriyordu
düştüğüm karanlık ormanda
Bir sessizlik çığlık olup yırtıyordu göğüs kafesimi
Umudumsa her zamankinden dinç ve cüretkar
Meydan okurcasına bakıyor gözbebeklerine
Hissettiğimsin gördüğüm değil
bakışlarımın buğusunda yok olup giden isimsiz kahraman
Nasılda sevdim seni
dudağına süzülen şefkat kokusuna kendimi teslim ederek
idamlarımı haykırıcasına
olup bitenden habersiz
varolmayı istedim teninin gizemli uzantısında

Keskin beyaz dişlerinde gördüm ömrümün yalnızlığını
Ne kadarda hüzünlüydü oysa zaman
kendi akışında
Duvarda asılı
renklerin dansını gösteren bir resim
anlatabilir miydi
hayal kırıklıklarımın acı feryadını
sen olmadan önce ve sonra

Koşuyordum
küskünlüğüme inat
tutunduğum dalın her hücresinde eriyip hayata karışacaktım
yapraklarımsa her renkten çiceği verecekti
Neşelenen güleç yüzlerinde
senden önce ve senden sonra
gelen baharlarda..