Kalp...! Şiiri - Emsal Toprak

KALP...!

Kalbimin en müntehi ve münzevi yerinden
Yarım asırlık bir ağaç döküyor yapraklarını
Tiz sesler geliyor çok uzaktan derinden
Kapattı yorgun beden şimdi göz kapaklarını

Omuzlarıma eskimiş beyaz saçlar düşüyor
Her biri bir hatıra getiriyor gerilerden
Içimde hayâle dönmüş heveslerim üşüyor
Şikayetlerim yerini bulmayan eğretilerden

Kalbim; sensin hüznümü tebessümle taşıyan
Sensin, giden herkesten kalan en güzel şey
İçimde bir dünya var inzivada yaşayan
Seyredip hayıflandığım hey gidi günler hey

Ansızın değişiyor kalbimin mevsimleri
Yanıyor, donuyor hazan oluyor zamansız
Gördüğümde içinde olduğum resimleri
Mekândan kopuşları yaşıyorum apansız

Yalnızlığın tarifiyse yağmurdaki bir damla
İşte ben o damlayım toprak olup kaybolan
Üzerim örtülünce taşsız tuğlasız damla
Canlanacak yeniden kalpten kalbe kaydolan
E.TOPRAK