Kalmazki Tuzun Bile Şiiri - Süleyman Köse

Nereden nereye gelinmiş görüyormusun.Hayat ne süprizler çıkarıyor insanın
karşısına.Seni tanımak gibi.Ve beklenmedik zamansız ayrılıklar gibi.Bütün ayrılıklar zamansızdır kabul ölüm gibi.Ama yaşanılması gerekenlerin yaşanamaması koyuyor insana.
Br aiyrılık için ne yazılabilirki.Verdiği acıyı tarif edebilecek söz bulunmaz
insanın kelime dağarcığında.Belki sonsuzlukla eşanlamlıdır,hepsi ayrılığa dair
hüzünlü cümlelerin.Herşey ya soğuk bir ses tonunda,ya hüzünlü bir el sallayışta,ya da buğulu bir bakışla son bulmuştur.Ve anılar mezarlığındaki yerini alır,düş kırıklıklarının asıl sahibi.Sonra...........Sonrası belki sonsuz bir bekleyiştir,belki sağır bir sessizlik,belki isyankar bir çığlıktır sessiz ama çığ kadar.Yarını bilmeden,yarınsız yaşayarak ve belki yarından kaçarak.
Bir zaman zemheri ayazına tutulan yürek yavaş yavaş toplar kendini.Sevgi değildir elbet biten ama yürek alışır özlemle yaşamaya.Çünki gerçek sevgide sınır yoktur.
Sahi sana hiç bensizliği yaşatmadım değilmi.duymak istediğin zamanları bırak,duymak istemediğin zamanlarda bile benden seni sevdiğimi anlatan sözcükleri duydun hep.Her zaman vardım değilmi.Yüreğimdeki sevgiyi
olanca cömertliğimle savurdum hep.Hep sevgiye boğdum seni.Ama yetmedi.Hani ağzımla kuş tutsam bu kuşun kanadı beyaz değilki diyecektin nerdeyse.Hep ayrılığa beşikkertilmişti yüreğin.Ben hep devdim sevgimde sen cüceyken bile.
Artı kendime dönme zamanı.Yaşanılan uzatma dakikaları,hayat savaşının
aşk deplasmanında.
Yaşanmamış güzellikler senin eserin biliyorsun.
Gözümde eşsizdin biliyormusun
Beni hatırladıkça gözlerin dolsun
Başladı şimdi bende bitişin haberin olsun.
:(((((((((((((((((((((