Kalmaz Değmeye Şiiri - Kadir Arınç

Git,

Kimseye birşey söylemem…

Yalnız ellerini bırak bana.

Korkarım onlarsız üşüyecek parmaklarım…

Hem ihtiyacın da yok nasıl olsa,

Ellerinle yazdın sonumu, sonunu…

Kırdığın yerden başla gitmeye,

Paramparçanın üzerine bastıra bastıra git…

Sanırım kalmaz değmeye

Pardon, değmez kalmaya sürçüyor lisanım…

Derbeder seyrine daldım ucundan, aynadayım da biraz…

Yüzüme bakamıyorum biliyor musun?

Seni göreceğim diye gözlerimde, çok korkuyorum…

Baksamda göremem ki zaten yerle yeksanım,

Son sevişime galiba ağlıyorum biraz…

Git ama sen!

Sezdiklerimden öteye, seni bekleyen uzakların karanlığına…

Kan kokan perdenin bunaltısından havale geçiren kornişe…

Git!!!

Çünkü uykularımı bölüceksin sessizliğin ninnisine kaptırmışken kendimi…

Bilinçaltımın neresine adapte ettiysem

Tam da ordan başla gitmeye…

Rüyalarımdan kaldır duraklarını

Ve geçerken kalbimden de al git seni,

Kalma bir nebze!

Süregelen sensizliğin başladığı anda gözüme düşen yaşları da,

Nicelerinin süslediği duvardan eskimeyeceğin o tabloyu da al ve git…

Neşemi gözlerinde bıraktım…

Olur ya bir iki damla akarsam,

Mendile sakla, sende kalsın…

Yalnız saçlarını bırak bana,

Korkarım onlar yüzüme değmezse uyuyamayacağım geceleri…

Hem ihtiyacın yok nasıl olsa,

Saçlarınla boyadın sonumu, sonunu…

Dudaklarımdan başla gitmeye…

Burnumda kokan seni de,

Şu kahrolası canımdan beni de al be git!

Git!!!

Git!!!

Yoksa yine çok severim seni…