Kalmayacaktın! Şiiri - Vedat Kızıl

Ansızın gitmeyecektin, tutup kollarımdan beni
Ateşlere atmayacaktın.
Oysa ne çocuk düşlerimiz vardı seninle
Bahar gelince kırlara patikalara atacaktık kendimizi
Yerlere serilip en sevdiğimiz türkümüzü söyleyecektik.
Ben dizlerine dayayıp başımı
Sevdiğin şiirimi okuyacaktım.
Sen okşayıp alnımı saçlarımı
En sevdiğim türküyü mırıldanacaktın.
Sonra gene mi uyudun sen, diye kızacaktın
Yapmayacaktın,
Beni böyle koymayacaktın.

Ah. Ne de çabuk unuttun
Ayrılmadan önceleri
Her buluştuğumuzda
Gitmelerin anlamsızlığından yakınıp dururdun
Niyeydi gitmeler
Nedendi ki bu terk etmeler
Ben Sevdim mi sonuna kadar...
Derdin
Derdin de...
Demesi kolaydı.
Sonu geldi işte sen de gidiverdin
Asıl yaşaması zordu bu derdin
Gitmeyecektin
Beni böyle çaresiz koyup
Acımazsızca terk etmeyecektin

Gittin. Umarsızca
Söylediğin sözleri yalanlarcasına
Yaşadıklarımızı unuturcasına
Gittin
Umutlarımızı hayallerimizi
Bir çırpıda silercesine
Uzak bir kente merhaba dedin
Seni benden çok mu sevdi
Gittiğin şehrin
Bilmediğin sokakları
Tanımadığın insanları
Yalancı dostlukları
Viran bir harabeyi
Benden çok mu sevdin..
Kalmayacaktın biliyorum
Tut desem de ellerimi
Bana kalmayacaktın!