Kalmamış Şiiri - İbrahim Eroğlu 2

Baktım da ömrümün Sonbaharına
Kurumuş yaprağım Dalım kalmamış
Umutla bakarken ilkbaharına
Yeşerecek bir tek çalım kalmamış

Onca yıl hayatın kahrını çektim
Daima iyilik Tohumu ektim
Kötü kaderime Boynumu büktüm
Ayağa kalkacak Halım kalmamış

Haksız bir Kazanca Çanak tutmadım
Helalden kazandım Haram yutmadım
Çok şükür işime Hile katmadım
Elimde bir çöpüm Malım kalmamış

İnsan denizine Girip dalmışım
Dost bulurum sandım Ben yanılmışım
Koskoca Derya’da Yalnız kalmışım
Kıyıya çıkacak Salım kalmamış

Dağa çıksam alıp gitsem başımı
Unuturum akan bu gözyaşımı
Sebzeden meyveden Yesem aşımı
Arıdan alacak balım kalmamış

Derman yok ayakta Biri de gitmiş
Bedenim soyulmuş Deri de gitmiş
Gözlerimin artık Feri’de gitmiş
Görecek beyazım Alım kalmamış

Bunca ağır yükü Yükledin neden
Dayanamaz artık Yarım bu beden
Gelmez ki geriye Canından giden
Onsuz tutunacak Kolum kalmamış

Sevdiğim yok artık şimdi yanımda
O vardı ömrümde Bütün anım da
çiçeklerle dolu Bahçe bağımda
Koklayacak bir tek Gülüm kalmamış

Eroğlu’nun ömrü Kahır’la geçti
Her aşı boğazdan Zehir’le geçti
Mutluluk bekledi Tehir’le geçti
Artık dayanacak Solum kalmamış