Kalmamış Şiiri - Rifat Kurtoğlu

Biçerdim ekini ederdim deste,
Toplar yığın yığarıdım üst üste,
Şimdi orak harman tırpan da yasta,
Çüt-çıbık tutacak eri kalmamış.

Dırmıklayıp “diş” ederdim yerini,
“Anadutla” toplardım her birini,
Çeker bağlardım direni direni,
“Urgandan sicimden” biri kalmamış.

Köyümü yurt tutmuş “çullu tazılar”
Hozan olmuş arpalıklar yazılar,
Meleşmiyo koyununan kuzular,
Tonlu tıkırdaklı sürü kalmamış.

Selam söyle miras koyan babana!
“Kondular” dikilmiş yazı yabana,
Çiftliker kurulmuş tarla tapana,
Arpa buğday yulaf darı kalmamış.

Nimet idi sanki “kizir çobanlık”
“Şalvarı” günlüklü “cepken” yabanlık,
Bereket yağardı tam bir sabanlık,
Yağmuru dolusu karı kalmamış.

Davul zurna susmuş sazı söylemez
Göllerde ördeği kazı oynamaz
“Küre” kurmuş “ağ bekmezi” kaynamaz
“Tandırlıkda” isi kiri kalmamış.

Yakmamış tezeği görmemiş tütün,
Her bi’şeyi gelir çarşıdan satın,
“Herifler” çilede “avratlar” hatın,
Eski “karılardan karı” kalmamış.

Gördükçe eridi yürek yağlarım,
Yavşana da hasret kalmış dağlarım.
Harab olmuş bahcalarım bağlarım.
Gözlerde yeşilin nuru kalmamış.

KURTOĞLU’MA geldi yine hey heyler,
Köyü ESK’EKİN’in derdiynen söyler,
Arkları kurumuş çağlamaz çaylar,
Köyümün köylükte yeri kalmamış.

1994