Kalmamış Şiiri - Osman Kaya Malatya

Bu günlerde bizim köye gittim de,
İnanın geçmişin izi kalmamış,
Birkaç eski dostla sohbet ettim de,
Eskinin o tatlı sözü kalmamış.

Ah şu özlem yüreğimi dağlamış,
Farkında değilim gönlüm ağlamış,
Herkes otlağına inek bağlamış,
Meleşen koyunla kuzu kalmamış.

Gençler iş yok diye gurbete gider,
Kimisi de ilden ile göç eder,
Birkaç yaşlı düşkün oluyor heder,
Yanında oğlu ile kızı kalmamış.

Gübre atılınca faydası olmuş,
Ekinler ekmişler her taraf dolmuş,
Bilemedim eski tadına nolmuş,
Ekmeğinin dünkü özü kalmamış.

Kurumuş çağlayan berrak pınarlar,
Gonca güller susuzluktan yanarlar,
Yaylaya gidenler erken dönerler,
Çiçeklerin gülen yüzü kalmamış.

Fidanlar yetişmiş kaysı bal gibi,
Hile bilmez insanları gül gibi,
Uzanmış her yana narin dal gibi,
Çok şükür yokluğun tozu kalmamış.

Görmedim yüksekten uçan kuşları,
Yuvarlanmış yıkık hanın taşları,
Hüzün sardı akar gözüm yaşları,
Solmuş gönül bağım hazzı kalmamış.

Kaya der olanı aldım kaleme,
Umut bağlamışım dostlar selama,
Kimisi göç etmiş gerçek aleme,
Kalanında köyde gözü kalmamış.