Kalmadım Şiiri - Selçuk Şahin

Hiçbirşeyim kalmadı.
Kırmızı bisikletim vardı üç tekerlekli
komşu çocukları kırdı.
Misketlerim yeşil, mavi..
Onları annem attı.

Tobi en kral dostumdu
çocukluğum boyunca,
ben liseye başladığımda öldü..
Kırmızı dodge vardı
babamın kamyonu
sattık.
İçindeki ağlayan çocuk resmi de
gitti onunla beraber.
Ben hep o resme bakıp ağlardım
annemi daha çok severdim o yüzden,
onun annesi yok,
o yüzden ağlıyor sanardım...

Sapanımı kendim yaktım.

Birşey kalmadı, hiçbirşey..
Burnumu servisteki o çocuk kırdı,
Ben onun dudağını orda patlattım.
Masumluğum, sessizliğim kalmadı..

Hep aşık olurdum birşeylere
okuldaki o kıza da oldum,
o kalmadı..

Bissürü dostum var,
benim onlara dostluğum kalmadı.

Tanrımı bıraktım sonsuzluğuna,
İnsanlığa saygım dışında
inancım kalmadı.
Dedemin mezarında da artık
benim diktiğim çiçekler yok.
Dedemin içimdeki özlemi kalmadı..
Sohbet ediyorum fakat onunla,
O ne zaman isterse...

Babam kalmadı bende..
Tam iki yıldır hergün
öldürüyorum çünkü onu,
o öldüğünde,
onunla ölmemek için..

Hiçbirşey kalmadı bende.
Zamansızlığım dışında hiçbirşeyim.
Herşeye zamansızım çok çok..

Aşk kalmadı bende
en hüzünlüsü,
gitti...

Ben kalmadım artık...

(SelçukŞahin/Pendik2000)